Boeken met kneep

De kneep van een gebonden boek is het 'scharnier'.

Een gekneept boek gaat langer mee dan een bandzetter. Voordat we aan de kneep beginnen, kloppen we het boekblok rond met het plat van de hamer. De kneep brengen we aan, door met de hamer op achtereenvolgens beide zijden van de rug te kloppen zodat de bladen uitwaaieren. Vooral voor grote en zware boeken is dat nodig omdat ze zo minder snel uit hun rug zakken. We kennen verschillende soorten gekneepte boeken.

Engelse binding of Oude bindingDe Engelse of Gotische binding

De Engelse of Gotische binding kunnen we herkennen aan de ribben op de boekrug. De ribben ontstaan doordat leer of perkament direct over de opgenaaide touwen op de boekrug wordt geplakt.
Deze bindwijze bouwt voort op de traditionele bindwijze van monniken in vroeger eeuwen in de kloosters (vandaar 'Gotisch'). Tegenwoordig gebruiken we deze binding vooral bij zware boeken, zoals kanselbijbels en altaarmissaals.

 

Duitse binding of BradelDuitse binding

Kenmerkend voor de Duitse binding is de kneep van ongeveer 45 graden en een kneepgleuf tussen rug en plat. Deze bindwijze is bedacht is door de Duitser Alexis René Bradel. Men overtrekt de kartonnen rug met een stuk stevig papier (bijvoorbeeld kraftpapier). Hierop worden de kartonnen (platten) verlijmd. De platten komen iets uit de kneep, waardoor een geul onstaat, de kneepgleuf.
De Bradelbinding was oorspronkelijk een bibliotheekbinding en werd als een tijdelijke binding beschouwd. Het doel was om het boekblok zonder al te veel beschadigingen in te binden. Deze bindwijze is de rechtstreekse voorloper van de machinale bandzetter zoals wij die vandaag de dag kennen.
De Duitse binding is uitstekend geschikt voor naslagwerken, woordenboeken en kookboeken.

Franse bindingDe Franse binding

De Franse binding heeft een kneep van vrijwel 90 graden die even hoog is als de dikte van het bord (karton). Er onstaat dus geen kneepgleuf, zoals bij de Duitse binding.
Deze bindwijze is, net als de Engelse, gebaseerd op de antieke bindwijze. Anders dan bij de Engelse binding blijft de rug van de band los van de boekrug. De bandrug beweegt dus niet mee als het boek opengeslagen wordt. Hiermee voorkomt men beschadiging van de kostbare rugversiering (bijvoorbeeld met bladgoud) die vaak werd aangebracht.